அந்த ஜப்பானிய சுற்றுலாப் பயணி மிகவும் ஆர்வத்துடன் சிங்காரச் சென்னையில் வந்து இறங்கினார். அவர் ரஜனி நடித்த முத்து படத்தை மூன்று தடவையும் பாபா படத்தைப் பத்துத் தடவையும் எந்திரன் படத்தை ஏழு தடவையும் சிவாஜிபடத்தைப் பதினொரு தடவையும் பார்த்தவர். சென்னை விமான நிலையத்தில் இறங்கி ஒரு ஆட்டோவில் ஏறி சென்னை நகரை சுற்றிப்பார்க்கத் தன்னைக் கொண்டு செல்லும்படி ஓட்டுனரிடம் கூறினார். அவனும் அவரை குலுக்கோ குலுக்கு என்று குலுக்கிய படி ஆட்டோவை ஓட்டினான். முதலில் ஒரு ஹொண்டா அவர்களை முந்திச் சென்றது oh Honda, made in Jappan... going faster என்றார் அந்த ஜப்பானியர். சிறிது நேரம் கழித்து ஒரு யமாஹா அவர்களை முந்திச் சென்றது . oh Yamaha, made in Jappan... going faster என்றார் அந்த ஜப்பானியர். சிறிது நேரம் கழித்து இன்னொரு டொயோட்டா அவர்களை முந்திச் சென்றது. oh Toyota, made in Jappan... going faster என்றார் அந்த ஜப்பானியர். பயணம் முடிந்தது கட்டணம் எவ்வளவு என்றார் ஜப்பானியர். ஆட்டோ ஓட்டுனர் பத்தாயிரம் ரூபா என்றார். ஐயோ அத்தனை தொகையா என்றார் ஜப்பானியர். ஓட்டுனர் ஆட்டோ மீட்டரைக் காட்டி meter.......made in India.....going very very faster....என்றான்.
முக்கியமானது என் கையில்
அது ஒரு மனோநல மருத்துவ மனை. ஒரு குழு மன நோயாளர்களுக்கு நீண்டநாளாக சிகிச்சை அளித்த மருத்துவர் அந்நோயாளர்களை ஒரு அறைக்கு கொண்டு சென்று அவர்களில் மன நோயில் இருந்து விடுபட்டவர்கள் யார் என அறிய முயன்றார். அறையில் அவர்களை இருக்கச் சொல்லிவிட்டு கரும்பலகையில் ஒரு கதவின் படத்தைக் கீறி இந்த மருத்துவ மனையில் இருந்து தப்பிச் செல்ல விரும்புபவர்கள் இந்தக் கதவைத் திறந்து கொண்டு தப்பிப் போகலாம் என்றார். எல்லோரும் முண்டியடித்துக் கொண்டு அப்படத்தை நோக்கி ஓட ஒருவன் மட்டும் சிரித்தபடி உட்காந்திருந்தான். மருத்துவரும் ஒருவனுக்காவது மனநோய் குணமாகி விட்டது என்று மகிழ்ந்து அவனிடம் சென்று நீ தப்பி ஓடவில்லையா என்றார். அதற்கு அவன் கிறுக்குப் பயலுவ எப்படித் தப்பி ஓடுவாங்க பார்க்கலாம். அந்தக் கதவின் திறப்பு என் பாக்கெட்டில் இருக்கிறது என்றான் சிரித்தபடி. மருத்துவரும் மனநோயாளியானார்..
No comments:
Post a Comment